Narcissen in de kibboets

GEESTEREN - Nicky Olthof-Huisman is geboren in 1940 in Den Haag, en nu woonachtig in Geesteren. Haar vader was Joods en zionist, hij wilde graag naar Israël. Dat is er nooit van gekomen, hij werd op dertigjarige leeftijd vermoord in Auschwitz. Nicky herinnert zich haar vader alleen als een schim. In 1962 deed ze dat waar haar vader nooit de mogelijkheid voor heeft gehad, ze vertrok naar Israël. Naar de Kibboets Hazorea. Daarover heeft ze in 2013 een boek geschreven: 'Hajoe zemanniem', 'Herinneringen uit mijn kibboetstijd'.

Door Rob Stevens

Nicky woont met haar man Alphons Olthof in Geesteren. Op haar 22ste vertrok ze naar Israël. Om te ervaren wat haar vader in Israël dacht te vinden. Een kibboets is dan een veilige plek om omdat je meteen deel uitmaakt van een gemeenschap met een duidelijke dagelijkse taak en onderdak. Uiteindelijk heeft ze dertien jaar in twee kibboetsen doorgebracht. Haar leven daar beschrijft ze in het boek aan de hand van herinneringen aan mensen die ze er heeft ontmoet.
Nicky: "Je begint in de kibboets als een soort vrijwilliger die de halve dag werkt en de andere helft van de dag Hebreeuws leert. Toen ik besloot er te blijven kwam ik in een proefperiode. Dan werk je eerst in de eetzaal om zo snel zo veel mogelijk mensen te leren kennen. Die periode is om er achter te komen of het leven in de kibboets iets voor jou is en voor de kibboets-gemeenschap om te zien of je wel in de gemeenschap past. Er leefden destijds zo'n zeshonderd mensen in Hazorea. In mijn boek geef ik een schets van het leven in zo'n gemeenschap aan de hand van verhalen en gebeurtenissen over karakteristieke personen."

Een van de verhalen betreft Jacob. Nicky had een pakje uit Nederland gekregen met narcissenbollen. Die pootte ze in het veldje voor haar huis. In haar gedachten zag ze al een wuivend 'mini bollenveld' voor zich. Ze had in die tijd al last van heimwee. Op een dag zag ze voor haar deur een doos met de narcissenbollen staan. Uitgegraven! Er lag een briefje bij met de uitleg dat dit veldje als grasveld voor iedereen was bestemd en niet als privé-tuintje. De leider van de kibboets, elke twee jaar werd een nieuwe gekozen, vond dit ook te ver gaan. Niet lang daarna vond ze de bollen, slordig terug gepoot, achter haar huis terug. Hij had daartoe opdracht gegeven. Toen het voorjaar aanbrak verschenen in het eerste veldje overal narcissen. De bollen waren niet secuur genoeg verwijderd. Voor Nicky een triomf. Jacob had de pest in.

Maar het verhaal vertelt ook iets over de drijfveren in de kibboets. Nicky vertelt dat de kibboets Hazorea letterlijk van de grond af werd opgebouwd. Het land werd eerst van stenen ontdaan en bebouwd. "Inkomsten werden verworven uit de verkoop van gewassen als meloenen, citrusvruchten, katoen, boomgaard, meubel- en plasticfabriek, et cetera. Je werkte er met z'n allen. Het was een grote idealistische gemeenschap. In het begin sliep je in tenten, later in containers en houten huizen. Tegenwoordig is Hazorea een villadorp. Er werd zo in de kibboetsen letterlijk gewerkt aan de opbouw van Israël", aldus Nicky, die daar een aanzienlijk deel van haar jonge leven deel uitmaakte. Haar vader heeft in die keus een belangrijke rol gespeeld.
Het boekje is te koop via: https://www.boekenbestellen.nl/boek/hajoe-zemanniem/8821.