Afbeelding

A.L. Snijders | Hek

Opinie

Het paard draafde door het bos. Ik schrok, er zat niemand op, het was onbemand. Later zag ik dat er een meisje achteraan fietste. Zij kon het paard bijhouden, dat was alles. Verder was er niemand. Het paard stopte na een paar honderd meter, het meisje ging naast hem staan en hield hem vast aan zijn halster. Ze kenden elkaar, dat was duidelijk. Er vlogen witte vlinders op die plek.

We spraken af dat zij met het paard naar de stal zou lopen en dat ik haar fiets zou meenemen. Zo gebeurde het. Ze heette Rita, wat ik makkelijk kon onthouden omdat het ook de naam van mijn moeder was. Ik nam me voor nog eens naar het paard te gaan kijken, maar dat kwam er niet meer van door het zeilen van de tijd. Jaren later kreeg ik een brief van haar uit Marokko. Ze was met een Marokkaan in Rotterdam getrouwd en kwam zodoende vaak in dat land. Ze had daar ook een Nederlandse kunstenaar uit Rotterdam ontmoet die een hek had ontworpen dat hij zonder aandacht van de autoriteiten wilde uitproberen. Hij legde het hek dat uit vier delen bestond op een aanhangwagen en reed ermee van Rotterdam naar Marokko. Hij dacht dat daar veel onbewoonde, vlakke woestijngrond was waar hij zijn experiment met het hek in rust kon uitvoeren. Hij bleek gelijk te hebben, het land is zo dun bevolkt dat hij er wel duizend hekken in grote stilte zou kunnen toetsen. De delen waaraan het eigenlijke hek hing, groef hij in. De bewegende hekdelen gingen open als er een voertuig naderde en sloten weer als het voertuig gepasseerd was. Hij had wel enige dagen nodig om alles in orde te maken, maar toen was het ook perfect. Hij reed dertig keer heen en terug, het hek haperde niet. Daarna reed hij terug naar Nederland. Het hek liet hij staan, want dat was niet meer nodig. Hij dacht dat het voor altijd op die plek zou blijven, want er waren daar geen mensen en geen wegen. Rita schreef me dat ze niet begreep waarom hij het hek had achtergelaten. Nu was alles voor niets geweest. Ik antwoordde haar dat hij waarschijnlijk vooruit wilde leven en geen verleden wilde hebben.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant