Van hamburgerbakster tot Festivaldirectrice; Tante Rikie de grote verbindster!
Cultuur‘’T is mooi ewest’
Door Henri Walterbos
LICHTENVOORDE - Vanaf 1997 is ze erbij. Alle edities maakte ze mee. De Tante aller Tantes of zoals ze op de site van de Zwarte Cross beschreven wordt: ‘Koningin der Voederbietels, gravin van de Hummelse hei, inspirator voor velen, tante voor ons allen, visionair, festivaldirectrice van de Zwarte Cross, geestelijk leidster, zangeres, entrepreneur en ook nog van zorgzame huismoeder en lieve oma. Een vrouw uit één stuk met een groot hart van puur goud dat klopt voor alles wat leeft op deze planeet en die ondanks al haar succes altijd zichzelf is gebleven. Zoals ze het zelf zegt: “Ik ben gewoon Tante Rikie”. Zelfs in haar hit met Frans Bauer ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ bevestigt ze dat; ‘Ik blief gewoon Tante Riek.’ De mooiste en belangrijkste titels zijn echter moeder en oma, in het echte leven, als Rikie Jansen, woonachtig in een doorsnee seniorenwoning in Hummelo. Vanwege gezondheidsklachten stopt ze er op haar 72e mee. “’T is mooi ewest.”
Voorproefje
Donderdagavond kreeg ze al een voorproefje op haar grote afscheidsfeest, zondagmiddag op het Hoofdpodium. Vele gasten waaronder Gerard Joling, Ancora, Corry Konings, Jovink & Voederbietels, De Paloma’s luisterden ‘de pre afscheidsparty’ op. “Dat hadden de jongens goed geregeld,” vertelt ze vrijdagmorgen. Of ze het allemaal nog goed vol kan houden? “Jawel, ik doe gewoon rustig aan,” is zij ook nu weer een vrouw van weinig woorden, maar ze straalt de hele dag. Iedereen wil met haar op de foto. Nooit verkoopt ze een ‘nee’ en poseert ze gewillig. Iedereen is trots op Tante Rikie.
Als een ware koningin zal ze zondag afscheid nemen in een gouden jurk, speciaal voor haar gemaakt, compleet met sjerp en een kroon. Aan beide zijden van het Hoofdpodium lacht zij de menigte in deze uitdossing op twee levensgrote beeltenissen toe, met daar tussen het motto van dit jaar ‘Welkom thuus.’ Ook Tante Rikie voelt zich weer ‘thuus.’
‘Lieve-tante-lach’
Op vele manieren en in allerhande uitdossingen is ze al vereeuwigd. In liederen van Jovink, in meerdere edities van Tante Rikie’s Onmundig Mooie Verhalenboek, ze heeft een eigen standbeeld op het Driedorpenpunt, daar waar Lievelde, Vragender en Lichtenvoorde elkaar raken. Boven haar ‘onderdanen’ zwevend in haar draagstoel gaat ze in haar bloemetjesjurk het gehele Zwarte Cross-terrein over, zwaait ze hen met een ‘lieve-tante-lach’ toe waar iedereen blij van wordt. Ze is gewoon één van hen, één met hen. Iedere editie wordt ze als een ware koningin toegejuicht, komen drommen ‘aanbidders’ in beweging als ze ‘als de Koning van Siam’ in aantocht is. Letterlijk op handen gedragen. Deze week richtte ze zich nog stoer richting ‘hufters’ die met andere bedoelingen naar de Zwarte Cross komen dan de doorsnee crossganger. ‘Ik waak hier…grr,’ sloot ze haar boodschap af. Met andere woorden; Hufters ‘waar oe’!
‘Achterhoekse Deerns’
Lees ook haar prachtige en vertederende, door Marjolein Gerritsen geschreven, verhaal in het onlangs verschenen boek ‘Achterhoekse Deerns’, waarin ze schittert tussen 17 andere grote Achterhoekse wereldvrouwen. Hieruit enkele passages. ‘Wat ooit begon als een geintje groeide uit tot festivaldirectrice. In 2020 zou ze al aftreden, na 24 jaar. Door corona veranderde dat. “In 2021 waren we er met zijn vijven 24 jaar bij,” hierbij doelend op Gijs Jolink, Hendrik Jan Lovink, Teunis Willink, Gerard Lovink en zijzelf. Ze heeft het altijd over ‘de jongens’, die haar op hun beurt altijd Tante noemden, naar goed Achterhoeks gebruik.” Ze groeide uit naar een ieders favoriete tante. “Ik begon tijdens de eerste edities met vrijwilligerswerk, patatbakken en van alles wat. Natuurlijk ga je dan helpen. Dat is zo gegroeid. Toen de Cross groter werd en naar Lichtenvoorde verhuisde heb ik nog achter de bar gestaan, maar daarna wilde ik dat niet meer. Uit gein is toen een beetje ontstaan dat ik festivaldirectrice werd.” Op de vraag of ze al die gekkigheid dan wel goed vond zegt ze. ‘Joa, toe moar. Wa mo’j dan?’ Ook een bekentenis in het boek. “Ik vind heel veel heel leuk hoor, alleen die draagstoel met dragers, dat vin’k niks, rotding. En dan goan al die kearls ok nog veur ow op de kneene. Hier, da’s toch niet normaal meer, of wa bunt jullie? Hartstikke gek!,” zegt ze lachend, terwijl ze naar haar voorhoofd wijst. “Maar ik geef het wel aan als iets me te gek wordt hoor. Na 25 jaar is het wel een keer mooi geweest.”
‘Ze is vanaf een maand of drie voorafgaand aan de Cross al druk. Foto’s, persmomenten, bezoekjes her en der, vergaderingen, noem maar op. Vanaf woensdag is ze al op het terrein aanwezig. ’s Maandags gaat ze pas weer naar huis. Ze heeft een privécaravan op een rustige plek, van alle gemakken voorzien. Na afloop moet ze anderhalve week bijkomen.’
