Afbeelding

Oerend Smart | Wat er echt toe doet

Opinie

Je hart volgen. Het klinkt zo makkelijk. Ook vandaag had ik er weer een mooi gesprek over. We blijven rennen om te voldoen aan de verwachtingen van anderen. En die van onszelf. Druk met werk, ambities verwezenlijken, nog harder werken. ‘Het is nu even druk, daarna komt het wel weer.’

De wereld om ons heen krijgt vaak meer aandacht dan onze eigen verlangens. En eigenlijk staan we daar niet eens altijd bij stil. Of we weten dat het anders zou moeten, maar er zijn allerlei redenen die dat tegenhouden. Die collega die ergens op wacht, de klant die geholpen moet worden of ingesleten patronen in het gezin. Het klinkt allemaal legitiem. Maar de belangrijkste persoon in je leven wordt even aan de kant geschoven. Jijzelf.

En met jezelf ook degenen waar je van houdt. Waarom? Ik heb me dat de afgelopen jaren vaak afgevraagd. Waarom wachten tot later, wanneer je nu ook iets kunt doen? Corona en alle maatregelen die daarbij zijn gekomen, zorgen dat er veel niet meer is. Wat er wel is, is duidelijkheid over je eigen verlangens. Bij mij wel in ieder geval.

En, tegen alle logica in, ben ik het afgelopen jaar zelf gestopt met een deel van mijn werk. Niet omdat het niet meer kon vanwege de maatregelen, maar omdat ik iets anders belangrijker vind. En dat is doodeng. Want wat gaat de toekomst me brengen, verdien ik wel genoeg geld? Gooi nooit je oude schoenen weg, voor je nieuwe hebt. Maar klopt dat wel? Als je iets afsluit, wordt nog duidelijker waar je mee aan de slag moet, wat er echt toe doet.

En voor mij heeft dat alles te maken met tijd en aandacht. Voor degenen die ertoe doen én dat ben ik ook zelf. Vorig jaar september was een van de verdrietigste én een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Ik was in mijn geliefde Zuid-Tirol, in de bergen. ‘s Morgens had ik nog geen idee wat ik die dag zou doen. Ik zag onderweg een bordje naar Vilnöss. Een plek die al jaren op m’n verlanglijstje staat. Ik besloot erheen te rijden, m’n wandelschoenen aan te doen en omhoog te lopen naar een berghut. Halverwege kreeg ik allemaal appjes van vriendinnen. Het ergste nieuws in onze vriendschap: onze vriendin had nog maar een dag of zeven te leven. Verdriet, ongeloof en onmacht. Voor me het mooiste landschap met bergen in een kader van dennenbomen. Het plaatje staat in m’n geheugen gegrift.

Boven op de alpenweide zat ik te facetimen met mijn vriendinnen, de tranen over m’n wangen. Maar ook een intens gevoel van geluk, hoe vreemd dat ook moge klinken. Dat ik juist die dag m’n gevoel had gevolgd en op deze magische plek was. Het voelde als een boodschap.

Vorige week verscheen mijn nieuwe boek ‘Zo zie ik het!’. Waar ik alle zekerheid voor aan de kant heb gezet het afgelopen jaar. En juist op die dag moesten wij onze vriendin voor altijd laten gaan.. Verdriet. Definitief. Gebroken. Nooit meer. En nog belangrijker om me te realiseren: doe het nu, wacht niet tot later, neem de tijd en heb aandacht voor diegenen die ertoe doen. En de enige die daarvoor kan zorgen ben ikzelf.

Linda Commandeur zorgt als katalysator in processen voor vertrouwen vanuit beweging

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant