Onlandse tijdingen | De camera is een tiran

Gelukkig, januari is voorbij. Sombere, lange weken met ergens een blauwe maandag als gemarkeerd dieptepunt. Grijze dagen, nauwelijks zon.

Alle kleur uit de wereld getrokken.
En een lockdown.
De maand eindigde met storm Corrie.

Februari is begonnen, ook al grauw.
Al waren er zowaar met een paar luttele momenten met zon.

Ik heb me meteen naar buiten gehaast met mijn nieuwe iPhone, het laatste model, om dat schaarse licht te vangen met de ingebouwde camera.
Voor zulke opnames heb ik een lievelingsplek, hier in Zutphen.

Maakt niet uit dat het de meest gefotografeerde plek is in de stad.
De Martinetsingel.

Stadsmuur, Walburgis, boomgaard, Drogenapstoren (jammer trouwens dat die niet gewoon Zouttoren heet. Ik hou van eenvoudige namen).
Maar die iPhone.

Die camera is een monster, een robot met ijzeren instellingen.
Kleuren worden intenser gekleurd, de scherpte is scherper dan het menselijk oog, althans het mijne, en vooral het lichtend vermogen in de duisternis is verbluffend; de camera ziet dingen die ik niet zag, met het blote oog niet kon zien.

Dat noemen ze een high dynamic range, hoorde ik.
Ik ben eerlijk gezegd een beetje bang voor die camera.
Jarenlang fotografeerde ik met een iPhone 6, tot ik die onlangs inruilde voor de 13.
De beelden die ik maakte met de 6 warmde ik wat op met wat hulp van Instagram, iets meer verzadiging hier, wat meer contrast daar, en kijk, daar was een heel passabele afdruk van de wereld zoals ik hem dacht te zien.
Maar dan de 13.

Die leidt een eigen leven. Ik heb daar weinig over te zeggen.
Hij presteert beter dan ik, de software is gespierd, met hem kan een aap nog een goede foto maken.

Maar wat is een goede foto?
Moet een goede foto de wereld mooier maken dan hij is?
Ziet de 13 alleen maar ansichtkaarten?
Wat hebben ze daar in Cupertino, in het hoofdkwartier van Apple, voor voorstellingen van de wereld en zijn bewoners?

Moeten camera-instellingen waarin wit licht geel wordt, roze gezichten gebruind, oranje richting rood gaat, de blauwe hemel azuur, moeten die instellingen de consument verleiden en bevredigen?
De camera is een tiran.
Hij legt smaak op.
Hij is ook altijd scherp.

Hij focust niet. Ziet alles.
Een fotograaf schreef me: de camera brengt chaos aan het licht, in plaats van je hoofdonderwerp. Hij maakt het fotograferen moeilijker.
Kijkt u even naar de meegezonden ansichtkaart, die ik maakte daar aan de Martinetsingel, toen de zon zich even liet zien.

De dramatische boom op de voorgrond, de toren op de achtergrond en alles ertussen: scherp. Op een wijze waarop het menselijk oog niet werkt.
De stadsmuur is kleurboek-oranje, de daken rood.

Geen Caran d’ Ache, maar Cupertino.
Januari is voorbij, er was even licht, maar op de dag dat ik dit schrijf regent het.

Het is een graad of drie, vier.
Als u dit leest zal het iets warmer zijn.

Misschien is er zelfs zon.
Dan ben ik weer buiten, met mijn tiran. Ik moet hem de baas worden.

Wim Boevink