Afbeelding

Oerend Smart | Kunstenaarsmindset

Opinie

Hoeveel invloed hebben we op de wereld om ons heen? Op het nieuws? Op de grote uitdagingen waar we als mensheid voor staan? Dat vraag ik me regelmatig af. In een positieve bui weet ik dat iedereen de wereld kan veranderen. Wanneer ik geconfronteerd word met grootse dingen dan weet ik het zo net niet. Bij berichten over een mogelijke noordtak van de Betuwelijn dwars door de Achterhoek slaat de angst me om het hart. En toch hou ik graag vast aan het geloof dat we samen het verschil kunnen maken.

In het boek ‘Het is aan ons’ (2020) geeft Merlijn Twaalfhoven een hoopvol beeld. Het kan! En daarvoor hebben we de kunstenaarsmindset nodig: “Het is een open houding die ons helpt de wereld onbevangen, speels, onderzoekend én scheppend tegemoet te treden.” Volgens Twaalfhoven is het niet een houding die iedereen vanzelf heeft, maar vergt het oefening en experiment. Het vraagt bovendien om vertraging: ”Als je kunt zien wat er wonderschoon is, hier en nu, als je gefascineerd kunt zijn en stilstaat bij iets wat voorheen nog zo gewoontjes leek, als je bijzonderheid van het bestaan weet toe te laten, dan gaat de tijd ineens trager. Het is de frisse, opmerkzame blik van een kunstenaar die toegang geeft tot plekken en momenten waar mensen twijfelen, waar angsten opspelen, waar emoties geboren worden.” 

Ik herken wat Twaalfhoven zegt. Tegenwoordig valt mij elk detail op, zie ik snel overeenkomsten die een ander niet ziet en zie ik schoonheid op plekken en in situaties die niet per definitie mooi of fijn zijn. De oefening die ik zo’n vijftien jaar geleden deed heeft daar zeker aan bijgedragen. Ik heb toen mijn opmerkzaamheid heel bewust getraind. Ook al was nieuwsgierigheid, of moet ik zeggen: mijn onderzoekende houding, altijd al één van mijn kernkwaliteiten. Een jaar lang schreef ik elke avond drie dingen op waar ik dankbaar voor was. Dat begon met dat wat ik als bijzonder ervaarde: de liefde, een succes op mijn werk, vriendschappen en de groene specht die met me meevloog tijdens een fietstocht. 

Al na twee weken ontstond er een verschuiving. Toen ik baalde dat ik in herhaling dreigde te vallen, realiseerde ik me dat ik ook dankbaar kon zijn voor kleine dingen. Vanaf dat moment viel me steeds meer op: de helpende opmerking van een collega die in mijn ogen vooral moeilijk deed, het gele putdekseltje op een druilerige, grijze dag en de zonnestralen in de kamer wanneer ik ’s morgens uit bed kwam. Ik was zelfs dankbaar dat ik kon genieten van het toegeven aan een baaldag. Een jaar lang bleef ik ontdekken en opschrijven. Ik sloeg slechts twee dagen over en deed drie dagen met terugwerkende kracht. En daarover moet ik nog steeds glimlachen. Het voelt voor mij als rijkdom dat het niet helemaal perfect was.

Voor de kunstenaarsmindset hoef je dus geen kunstenaar te zijn. Het is een manier van denken. Het helpt mij om overal iets positiefs te kunnen zien, om mogelijkheden te ontdekken én om te geloven dat alles mogelijk is. Dat zorgt ervoor dat ik niet lijdzaam toezie. Maar het is ook geen toverstokje. Daarvoor hebben we elkaar nodig. Samen kunnen we wonderen verrichten. Ook bij die Noordtak. 

Linda Commandeur zorgt als katalysator in processen voor vertrouwen vanuit beweging

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant