Afbeelding

Oerend Smart | Buurtmaken

Opinie

Al vanuit de verte zien we de vlaggetjes wapperen in onze nieuwe tuin. We rijden het dorp verder uit en draaien de weg naar ons huis in. Wanneer we dichterbij komen zien we ook het bord: ‘Francesco en Linda, welkom in de buurt’. Er verschijnt een grote grijns op mijn gezicht. Ik draai me naar Francesco. Ook hij lacht. Wát een warm welkom!

Het lijkt zo simpel: een houten plank, een geprinte tekst en wat vlaggetjes. Maar zo voelt het allerminst. De buurt heeft moeite gedaan. Er wordt aandacht besteed aan onze komst. En ook al is het op veel plekken in de Achterhoek traditie, er zijn veel meer plaatsen waar het niet wordt gedaan. Reacties op Instagram en Twitter tonen ook aan hoe leuk mensen deze traditie vinden. Omdat ze het niet gewend zijn of juist omdat ze weten hoe het voelt.

In 2012 schreef ik met Tanja Abbas het boek Modern naoberschap; hype of houvast. Tanja woonde destijds op een boerderij in Barchem. Ik ‘in de straat’. En dat is een wereld van verschil. In de bebouwde kom is het redelijk logisch wie tot de buurt behoort. Bij ons nieuwe huis vroegen we onze buren: ‘Wie horen er bij onze naoberschap?’ Met een flinke armzwaai werd aangewezen wie de naobers zijn, gevolgd door namen en rugnummers. En dat zijn niet alleen bewoners aan onze eigen weg. Nee, ook de boerderij achter het weiland zo’n 500 meter verderop, hoort erbij.

We vragen de buurman alle telefoonnummers en nodigen onze naobers uit om buurt te komen maken. We wonen er voorlopig nog niet, maar koffie en gebak lijkt ons een goede start. Ondanks dat het kort dag is en een zaterdagmorgen, komt tot onze verrassing iedereen! En zo staat ons huis vol met twintig naobers die elkaar eigenlijk ook al een hele tijd niet hebben gesproken. Wat een gezelligheid!

De buurvrouw van een paar huizen verderop vertelt waarom ze elkaar maar weinig spreken: ‘Je woont toch verder van elkaar af, dan in de straat.’ Maar er wordt volop naar elkaar gezwaaid. Ze drukt me bovendien op het hart: ‘Hier in Beltrum zwaait iedereen en zeggen we elkaar altijd goeiedag.’ Dat heb ik al gemerkt de afgelopen dagen. Ook tijdens wandelingen over het kerkepad worden er snel praatjes aangeknoopt. Wie mij kent (of deze columns al een tijd leest), weet hoe belangrijk ik dat groeten vind. De wereld wordt zoveel mooier van een beetje vriendelijkheid. En een glimlach kost niets, maar is zoveel waard.

Het duurt nog maanden voor we hier echt gaan wonen, maar ik voel me nu al thuis.

Linda Commandeur zorgt als katalysator in processen voor vertrouwen vanuit beweging

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant