'Het gekletter van geweren is niet van de lucht' tijdens kleiduivenschieten
Ruurlo - Uit alle 'windrichtingen' kwamen de in totaal maar liefst zesduizend kleiduiven aangevlogen! Inkomend, afgaand, van boven naar beneden en over dwars van links naar rechts of omgekeerd. Het gekletter van de geweren is dan ook niet van de lucht. Veiligheidsbrillen en gehoorbeschermers zijn verplicht in de directe omgeving van de schietbanen op het terrein van café-restaurant Mentink.
Kleiduivenschietvereniging (KSV) de Treffer was zaterdag 11 juli gastheer voor een landelijke Open 100 kleiduiven Parcours wedstrijd. Een niet alledaagse wedstrijd voor de honderd leden tellende Ruurlose vereniging in deze discipline van de schietsport die vanaf de moderne Olympische Spelen zelfs tot de Olympische familie behoort. In de Achterhoek is de kleiduivenschietsport populair. Kleiduivenschietbaan Mentink behoort tot een van de dertig schietbanen in Nederland. "Gelderland telt elf schietbanen waarvan er zeven in de Achterhoek liggen", vertelt voorzitter Stef Wiegerinck (68) van KSV de Treffer die vanaf de oprichting in 1978 lid is van de vereniging. Het gros van de leden heeft als grootste hobby 'jagen'. Zestig schutters uit heel Nederland legden zaterdag hun geweren aan in 't Ruurlose Broek voor het 100 duiven parcours. Onder de deelnemers zelfs enkele Duitsers en een Engelsman. Frans van Soest (58) uit het Limburgse Weert is lyrisch over de Ruurlose schietbaan. "Een perfect afwisselende en uitdagende baan. Dit is een schitterend parcours. Was hier nog nooit geweest", zo vertelt Van Soest als hij halverwege de dag zich op de parkeerplaats van Mentink even afzondert van het gebeuren om zich 'op te laden' voor de twee laatste ronden. De sport is omgeven door veiligheidseisen en richtlijnen. Zo mag er alleen nog maar met staal worden geschoten en bestaan de 'kleiduiven' -die de vorm van een schoteltje hebben- uit geperste composiet van zand en milieuvriendelijke bindmiddelen of volledig van geperste klei. Wiegerinck: "Na twee regenbuien vindt je van de schotels niet meer terug op het veld. Ze zijn volledig afbreekbaar." De schotels worden mechanisch weggeworpen op 'afroep' van de schutter. De schutter legt in een fractie van een seconde zijn jachtgeweer gevuld met hagelpatronen aan om de schijf letterlijk en figuurlijk op de 'korrel' te nemen. En dat levert een indrukkend schouwspel op. Het 100 duiven parcours was door de Treffer in samenspraak met Tonny Bosch (59) en Heidi Vollenhoven (52) van Wapenhandel Bosch en Vollenhoven (52) uit Vorden verdeeld over vier speciaal aangelegde banen. Vollenhoven verzorgde het secretariaat van de wedstrijd maar behoorde als enige vrouw tot het deelnemersveld. "Het is inderdaad een mannensport. Maar ik voel me er wel thuis", zo verklaart de Vordense die op een verdienstelijke achtste plaats eindigde. De wedstrijd werd gewonnen door de Duitser Ludger Limberg uit gevolgd door Dick Katgert uit Didam en Tonny Bosch uit Vorden.
Kleiduivenschieten is voortgekomen uit de jacht en werd beoefend door de rijkere mensen om buiten het jachtseizoen de schietvaardigheid te behouden. In 1822 komt men al gevallen tegen van kleiduivenschieten in de geschiedenisboeken, welke sport beoefend zou worden door gespecialiseerde schutters met een "excellent oog voor de jacht". Kleiduivenschieten werd gezien als een extraatje ter afsluiting van de jacht, als oefening, bij het afleggen van het jachtexamen of als onderwerp van een weddenschap. Tijdens de Olympische Zomerspelen van 1900 in Parijs stond het afschieten van levende duiven op het programma. Er werden voor dit onderdeel ongeveer 300 vogels gedood. Na afloop leverde dit veel bloed en veren op. Het onderdeel werd daarom geschrapt en op de Olympische Zomerspelen van 1912 in Stockholm vervangen door kleiduivenschieten.