Een mooie Kerstmis
Door Marise Klein Bluemink van basisschool De Driesprong
"Brrr wat koud zeg, mag ik chocomelk mama?" vroeg Liv. "Nee dat kan niet, je vader en ik gaan naar de markt toe want dan kunnen we misschien iets te eten krijgen en dat hoop ik want anders verhongeren we, nou tot zo!" zei de moeder van Liv. Liv ging naar haar kamer en keek naar buiten, ze zag haar ouders vertrekken. " Hopelijk komen ze snel terug met iets eten" dacht Liv. Na een paar uur dacht Liv: "Wat blijven ze lang weg ik ga kijken." Toen ze bij het dorp kwam stond er een meneer die zei: "Halt je mag het dorp niet in!" Liv vroeg: "maar waarom dan niet meneer?" "De Mexicaanse griep, het is overal in het dorp. Ga niet! Ik verbied het je!" Zei de meneer boos. "Maar maar meneer!" Zei Liv. "Niks te maren dametje niemand gaat het dorp in of uit!!!" Zei de meneer. Liv liep weer naar huis en hoopte dat haar ouders niks overkwam. Toen ze thuis was maakte ze iets te eten en at het op. Toen ze klaar was met eten ging ze slapen en ze hoopte dat haar ouders morgen weer thuis waren. De volgende ochtend werd Liv wakker met hoofdpijn. Ze pakte iets te drinken en nam een paracetamol, maar het werd niet beter of slechter. s' Middags pakte ze haar fiets en fietste een rondje. Ze kwam langs het dorp en zag dat niemand erin kon of eruit kon. Ze kwam thuis en ging naar haar kamer. Liv keek in haar spaarpot en zag dat er genoeg geld was voor kleine cadeautjes voor haar zelf. "Een kerst zonder ouders, nou ja ze zouden het kunnen overleven maar er was een kleine kans dat dat zou gebeuren. Dan zou er een wonder moeten komen. Maar ja dat zou vast niet gebeuren." Dacht Liv. Liv maakte iets eten en ging het opeten. Toen ze klaar was ging ze naar haar bed. Ze was moe en kon morgen lekker uitslapen. Liv werd wakker van een hard brommend geluid. Ze dacht dat het een brommer was maar dat was het niet. Het was namelijk een tractor met allemaal mensen in dokterspakken. Liv zei tegen haar pony knuffel (Mister Fluffy): "Oh Mister Fluffy, ik hoop dat papa en mama terug komen want anders is het geen fijne Kerstmis!" Liv was verdrietig en sliep, stond op, at, keek tv en sliep en zo ging het de afgelopen dagen door. Na een paar weken hetzelfde doen, elke dag, kreeg Liv eindelijk een brief waarin stond:
Geachte mevrouw van Aren,
Helaas moeten wij u mededelen dat uw ouders eind vorige week zijn overleden aan de Mexicaanse griep.
Toen Liv de brief een paar keer opnieuw had gelezen begonnen haar ogen te tranen en daarna barstte ze in huilen uit. Liv kon niet meer stoppen met huilen en ging huilend naar bed. De volgende morgen moest Liv meteen weer denken aan de brief die ze had gekregen en moest bijna weer huilen maar ze hield zich in en dacht: "Nee Liv, niet huilen niet nu sterk blijven!" Vijf dagen voor Kerstmis ging Liv naar de winkel voor cadeautjes en dacht toen: "Vreemd dat je een paar dagen na de Mexicaanse griep gewoon het dorp weer in kan zonder dat er mensen op de uitkijk staan." Liv kocht een paar leuke cadeautjes voor zichzelf pakte inpakpapier en ging ermee naar de kassa. "Dat is dan €7,- alstublieft." Zei de kassière vriendelijk. Liv gaf het geld en ging naar haar huis toe met de cadeautjes en het inpakpapier. Thuis pakte ze de cadeautjes in en legde ze bij de open haard. Het was bijna Kerstmis en Liv was blij. Kerstmis het was zover. Alleen Liv was verdrietig totdat ze opeens gehinnik hoorde. Liv dacht dat ze het zich had verbeeld. Toen hoorde Liv het nog een keer, alleen dit keer harder. Liv ging heel even buiten kijken en zag toen een pony staan in de sneeuw helemaal alleen en de pony leek pijn te hebben. Liv zette de pony in een stal en bleef zitten. De pony ging liggen en begon te persen. Een paar minuten later kwam er een veulentje. Liv zei: "Wauw, het is toch geen eenzame kerst en ze kijkt vertederd naar de mooie lieve pony met haar kerstveulentje." Liv had tranen van geluk in haar ogen en voelde zich niet meer alleen. Ze voelde zich veilig bij deze prachtige pony en haar veulentje en zou een nieuw leven opbouwen met de pony en het veulentje Santiago!!