Verhaal 1: Kerst
Iedereen was stil. "W-wat gaan we ermee doen?", stottert Noud. "Zullen we de kist mee naar huis nemen", vraagt Mees. "Nee, dit ons geheim, laten we een speciale plek in de hut maken, waar we de kist kunnen verstoppen", zegt Femke vastbesloten. "Maar, maar wat als iemand hem vindt?", vraagt Noud bang, "dan zijn we hem meteen kwijt!". 'Nee, dat gebeurt vast net", zeggen ze allemaal tegelijk."
Ze gingen meteen aan de slag. Ze maakten een kuil waar de kist in kon en overdekten hem met bladeren en takken.
"Maar wat gaan we doen met de harten?", vraagt Nora. "Laten we overleggen wat we ermee gaan doen", zegt Lars. "Ja, goed idee, in de hut."
"Oké jongens, ik ben de voorzitter en ik open de vergadering", zegt Mees lachend. "We kunnen er meerdere dingen mee wensen", zegt notaris Femke. "Oké, ik heb een simpele oplossing", zegt Mees. "Wie stemt er voor Geloof?". Norah steekt haar vinger op. Femke schrijft het op. "Oké, wie stemt er voor Hoop?" Lars en Femke kijken elkaar aan en steken hun vinger op. "En wie stemt er voor Liefde?". Noud en Emma kijken elkaar verliefd aan en steken hun vingers op. Femke lacht en Lars maakt braakgeluiden. "Oké, dat is duidelijk", zegt Noud. "Maar, Mees, waarom heb jij niet gestemd?". "Ik weet het nog niet. Overal zit een voordeel aan", zegt Mees. 'We moeten het nu wel weten", zeggen de anderen. "Oké, ik denk dat ik het weet., ik ga voor…."Iedereen klapt op zijn of haar schoot. "Liefde, ah…"roepen Nora, Lars en Femke. Weer kijken Emma en Noud elkaar verliefd aan. Gelukkig lacht iedereen weer! "Oké, laten we maar gaan wensen dan", zegt Lars. "Ja, maar in welk tijdperk?', vraagt Nora. 'Heden', roepen ze allemaal tegelijk. 'Oké, gaan we het nu wensen?", zegt Noud een beetje bang. Een zucht slaakt door de hut. Pak allemaal een hart en denk aan het heden en liefde. Iedereen staart voor zich uit.
"Geloof, Hoop en Liefde zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn, in het verleden, heden en de toekomst. Het woont in alle harten van alle mensen. We noemen het Licht", zeggen ze nu tegelijk. Nu pas haalt iedereen weer adem. 'BAM!', een harde knal klinkt in de hut. Iedereen schrikt. "W-wat was dat?", vraagt Emma bang. "De harten zijn verdwenen!", roept Noud. "Oh, nee,", zegt Femke, "wat nu?". "Ik weet het, denk ik", zegt Mees. "De harten zijn verdwenen, zodat wij niet nog iets kunnen wensen." "Ja, dat dacht ik ook", zegt Nora. "Maar er is verder niets gebeurd", zegt Noud. "Ja, dat weet ik ook niet", zegt Mees. "Laten we maar naar huis gaan". "Ja kom", zegt Noud een beetje teleurgesteld.
Als ze thuis zijn, vraagt Mees of iedereen mag logeren. "ik bel wel even mijn moeder", zegt Emma. Even later heeft iedereen zijn spullen en liggen ze op zolder tv te kijken. Ze kijken naar het Journaal. Ze vinden het een beetje saai totdat ze iets geks zien.
Op het laatst wordt er verteld, dat op wonderbaarlijke wijze de oorlog gestopt is en dat er wereldvrede is! Iedereen kijkt elkaar verbaasd aan. "Zal dat…, nee toch?", vraagt Femke op een verbaasde toon. Iedereen staart elkaar met open mond aan. "Ik denk het wel", zegt Nora.
"Maar dat betekend dat wij ervoor hebben gezorgd dat het wereldvrede is", zegt Noud. "En als voorzitter bepaal ik dat er een feestje gegeven moet worden", roept Mees. Ze sluipen naar beneden om chips en cola te pakken. Boven zetten ze muziek aan en geven ze een feestje. Maar wat ze niet merken is, dat er een vreemde persoon met vleugels en een kring op het hoofd voor het raam verschijnt. Het geeft licht en knipoogt.
Maar dat een andere keer…
Einde!
Linde Spenkelink,
Daltonschool Willibrordus