Donderpreek van de natuur
Afgelopen nacht trokken de eerste stevige onweersbuien van het voorjaar over de Achterhoek. Een gierende wind deed mij terugdenken aan de vele bomen die bij de zware storm, begin dit jaar, waren omgegaan. De gevolgen hiervan zijn nog steeds goed zichtbaar. Een beeldschoon Achterhoeks huisje, tegen de rand van landgoed den Bramel, was ternauwernood ontsnapt aan een tweehonderd jaar oude rode beuk die zich te gronde stortte. Het huis bleef gespaard, de schuur ernaast niet. Waar ik van elke onweersbui intens geniet, moeten de mensen die in dat huisje wonen liggen te rillen van de angst. Wat als de volgende beuk, die op schotafstand van hun huis staat, het ineens begeeft?
De natuur is dit voorjaar wat losbandig de baas. Waar de overvloed aan voorjaarsschoon bijna pijn doet aan je ogen, waaien vandaag de takken om mijn oren. Cru worden de kafjes van de knoppen van onze walnotenboom weggewaaid. De schuchtere groene blaadjes worden nogal lomp uit hun winterslaap gewekt, losgerukt en over de akkers geblazen. Eerst laat de natuur met alle liefde en warmte de wereld opkomen, om daarna als een bezetene rond te razen.
Misschien zijn veel mensen zo bang voor onweer omdat ze dan even geen grip hebben op de natuur en even niet de baas zijn. Onweersbuien zijn eng. Ze ontstaan ineens en zelfs buienradar heeft moeite ze te voorspellen. Voordat je het weet landt er een tak op je hoofd of vat een rieten dak van een historische boerderij vlam. Ik hou wel van de woeste natuur (al wens ik dat natuurlijk niemand toe). Maar de wind, het water en de zon mogen wel laten zien wie de baas is. En dat lijken ze te doen, afgaand op het steeds onstuimiger weerbeeld van de laatste jaren.
Wellicht is het een represaille voor de houtgreep waarin we de natuur proberen te houden. Een kenmerkend voorbeeld ieder voorjaar zijn de onnatuurlijke geel-oranje akkers, doodgespoten om ruimte te geven voor het maïs. Een kerkhof van dode planten, dode insecten en dood bodemleven. Round-up, de boosdoener, is nog steeds te makkelijk verkrijgbaar. Ook voor particulieren. Op weg naar het zwembad in Lochem rij ik elke dag langs een tuin die er geweldig onderhouden uit ziet. Met veel zorg en liefde wordt het gazon gemaaid, de rozen gesnoeid, de planten in de borders vertroeteld en verzorgd. Maar op het kleine akkertje wat bij de tuin hoort, staat wel het gele vergiftigde gras. Zou de eigenaar niet weten dat de bestuivers van zijn mooie rozen zo ook vergiftigd worden?
Zie de onstuimigheid van de natuur als een bezorgde wake-up call. Ik geloof niet dat men bewust de natuur schaadt, maar wat meer bewustzijn van de gevolgen van ons ingrijpen kan geen kwaad. Luister in de nacht, als de wind door de bomen raast en door de kieren van je huis heen giert eens goed naar wat ze eigenlijk te vertellen heeft. Volgens mij zit daar een boodschap in.