Standbeeld
Eindelijk gerechtigheid. Dat is wat ik dacht, toen ik vorig jaar las dat er een standbeeld zou komen van Normaal. Want als er al een standbeeld bestaat van Aornt Peppelenkamp, dan verdienen Bennie Jolink en zijn makkers er zeker ook eentje. In mijn ogen zijn ze in (streek)cultureel opzicht beiden minstens even belangrijk.
Toen hij hoorde dat Normaal in brons vereeuwigd zou worden, was Bennie Jolink apetrots. "Van individuele muzikanten zijn er heel veel standbeelden", zei hij tegen een journalist van De Gelderlander, "maar van een hele band weet ik er niet een."
Toen ik dat las krabde ik me denkbeeldig even achter de oren. Zou er inderdaad geen enkel ander standbeeld van een rockband bestaan? Zelfs niet van, pak 'm beet, de Rolling Stones? Leek me sterk. Ik was van plan dat na te kijken, maar het kwam er toen niet van.
Toen ik deze week in de krant las dat het standbeeld, of beter gezegd: de beeldengroep, op Hemelvaartsdag officieel wordt onthuld, moest ik plotseling weer aan die uitspraak van Bennie denken. "Dan toch nog maar even fektsjekken", dacht ik bij mezelf.
Even voor degenen die zich afvragen wat ik daarmee bedoel: fact checking is een term die je steeds vaker hoort sinds Donald Trump president van de Verenigde Staten is. En die eigenlijk niets anders betekent dan kieken of 't waor is.
Al fektsjekkend op Google kwam ik er al snel achter dat Mick Jagger op tal van plekken op de wereld staat in steen of brons. En Keith Richards ook. Maar inderdaad, de Rolling Stones als groep, alle vijf bij elkaar dus, zijn nergens in standbeeldvorm te vinden.
Maar toen ik wat verder zocht kwam ik er al snel achter, dat dit niet geldt voor de Beatles. Van The Fab Four zijn overal ter wereld beeldengroepen te vinden. Van Liverpool tot Mongolië, van de Verenigde Staten tot Kazachstan. Zelfs op de Reeperbahn in Hamburg (waar ze ooit voor een grijpstuiver in obscure kroegjes speelden) zijn John, Paul, George en Ringo in graniet te vinden. Niet echt herkenbaar leek me op een foto die ik zag, maar toch….
Trouwens, er zijn nog wel meer bands met een monument/standbeeld geëerd. De southern rockgroup Alabama bijvoorbeeld staat levensgroot in brons gegoten in Fort Payne, een klein stadje in de staat waarvan de band haar naam leende.
En ook in Nederland heeft al eerder een band een monument gekregen. In de jaren dat een rockgroep nog beatband werd genoemd waren The Ro-d-ys razend populair. Nummers als Just Fancy en Take her home haalden in de jaren zestig hoge noteringen op de hitlijsten. Ze staan inmiddels al een jaar of tien zelfs niet meer in de Top2000, maar veel mensen van boven de zestig (zoals ik dus) vinden dat volkomen onterecht. Maar affijn, The Ro-d-ys zijn wel vereeuwigd in een monument, dat op het Raadhuisplein in Oude Pekela staat. Al moet ik daar wel even bij vertellen, dat van dit Groningse viertal alleen de koppen in brons zijn gegoten.
En dat is natuurlijk het grote verschil met het monument voor Normaal. Want in Hummelo zijn straks Bennie Jolink, Ferdi Jolij, Willem Terhorst en (wijlen) Jan Manschot von Kopf bis Fuss in brons te zien. Daar mogen ze best trots op zijn. Sterker nog, daor buw as Achterhøkers allemaol greuts op!