Carnaval is liefde
'Willen jullie met ons meedoen dit jaar?' Het is haast of er verkering aan me wordt gevraagd. Die avond in januari. In de pauze van één van de buutavonden in een bomvol City Lido in Groenlo. Zes avonden een uitverkocht huis. Optredens van dansmarietjes en buutreedners in de nöletonne. Avonden met vele lachsalvo's en af en toe een 'oooh' vol plaatsvervangende schaamte. Zitten aan lange tafels en steeds opnieuw opstaan voor de nölemars: 'Zu'w ze d'r in laoten?'
Op één van die avonden word ik gevraagd om mee te doen aan de optocht. Ik sta gelijk te juichen. Letterlijk. Handen tot vuisten gebald in de lucht. En hoewel ik mijn eigen gezicht niet kan zien, moet dat er heel blij uit hebben gezien. Wat is dan die blijdschap? Ik ben helemaal niet opgegroeid met Carnaval. En als ik een jaar oversla, dan kan dat best. En juist daar zit ook het antwoord.
Carnaval is voor velen een traditie van 'onder de rivieren'. Maar ook in de Achterhoek zijn er een aantal Carnavalsbolwerken. Groenlo, Grolse Wantenstad (of toch Grolle?), is er daar één van. Vanaf september sijpelt het alweer langzaam door in de lokale media en op verjaardagen. De nieuwe Prins is 'op 't nös gevangen'. Oftewel: er is een nieuw Prinsenpaar gevonden. Richting 11 november nemen de speculaties toe. Er ontstaat een heuse strijd wie de juiste namen weet te noemen. Tijdens het Prinsenbal is er een spectaculaire onthulling (kijk maar eens op youtube 'onthulling prinsenbal Knunnekes).
In mijn leven is Carnaval geen constante. Het gaat zonder mij ook wel door. Tegelijkertijd heb ik al vele keren meegelopen in de optocht. Omdat vrienden Prins en Adjudant zijn, ontstaat een groep, het volgende jaar iets kleiner, jaar erna weer anderen erbij. Dan een jaartje niet. Vorig jaar weer een samengestelde groep door een prinselijk paar. En nu samen met vriendinnen Anneke, Janine, Noël, Karin en Cindy. Wat een feest. Zo'n groep zorgt ervoor dat ik naar het Carnavalsweekeinde toe leef. Een gezamenlijke app-groep, knutseldagen, verdeling van taken, samen eten.
Door de tradities kan Carnaval ook uitsluiten. Een club van louter mannen, vaste rituelen en gebruiken. Maar Carnaval is voor mij vooral een feest van verbinding. Iedereen hoort erbij. Iedereen mag meedoen. Iedereen is welkom. Met de buren versieren we onze straat. Eerst samen koffiedrinken en even bijpraten. Juist nu fijn, omdat je elkaar in de winter maar weinig op straat ziet. En dit jaar een beetje extra feest: buurjongen Lasse is Prins Carnaval op zijn school.
Onderweg naar de supermarkt kom ik door de straat van Ard Gelinck. Geweldig! Elk huis is hier versierd met foto's van toen en nu van deze Bekende Grollenaar die inmiddels Bekende Nederlander is geworden. De buurt is trots op Ard, wiens foto's de afgelopen weken de hele wereld overgaan, waardoor hij nu al 120.000 volgers heeft op Instagram. Carnaval geeft de mogelijkheid om op ludieke wijze aandacht te hebben voor actuele thema's. Ook dat is mooi. En daarom ben ik zo gelukkig. En voelt het een beetje als verkering. Ik zit deze Carnaval weer even op mijn roze wolk.
Foto: Ellen Simmelink