Kerk in Ruurlo mag niet dicht
Geacht Parochiebestuur 12 Apostelen,
Allereerst ben ik boos, zeg maar woedend en verdrietig. Vlak voor de vastenactie en na het uitkomen van de 'Onderweg' van december bereikte mij, nota bene via de krant, het nieuws dat de kerk van Ruurlo binnen een periode van drie tot vijf jaar gaat sluiten. Ik kon het niet geloven, ook al werd er al (zachtjes) over gesproken, maar ik dacht: dit gaat ónze kerk, onze Ruurlose geloofsgemeenschap, toch niet overkomen? Een parochiebestuur kan dat toch zomaar niet beslissen?
In de vieringen klonk en klinkt nog steeds: “Wij willen blijven bouwen aan behoud van ons belangrijke katholieke geloofsgoed, niet alleen voor onszelf, maar ook voor de volgende generatie.” Wat voor waarde hebben deze woorden voor u als bestuur, als zonder verder overleg met de parochianen en andere betrokkenen van de Ruurlose geloofsgemeenschap wordt besloten dat de kerk wordt gesloten en dat we via de krant moeten vernemen dat de bekende kogel door de kerk is. Met deze beslissing jaagt u de mensen UIT de kerk en UIT het geloof, en dat terwijl u zegt het katholieke geloof te willen bewaren.
Ik ben geen ras-Ruurloër, maar woon hier nu vijf jaar en ik heb mij aangesloten bij de katholieke kerk van Ruurlo. Wij zijn verhuisd vanuit Deventer, katholiek gedoopt en getrouwd in de Johannes Vianny Kerk te Deventer, die ook al sluiten moest. Ook zong ik daar in het kerkkoor. Ons huwelijk was een van de laatste, die pastoor Limbeek inzegende, en dat betekent nog steeds zeer veel voor ons.
Ik schrijf deze brief omdat ik geloof in de hemelse vader, maar zeker omdat het geloof en onze kerk mij heel veel troost en rust geven en een belangrijke plek in mijn leven innemen. Een kerk waar je je thuis voelt en die van het dorp is, is daar zeer belangrijk in. Die helpt je met vragen en door periodes heen.
Sinds tweeënhalf jaar zing ik in het gemengd koor en ik heb al aardig wat mensen leren kennen, die mij allemaal hebben opgenomen. Ik voelde mij daar vanaf de eerste repetitie thuis. Het begeleiden van de vieringen met ons koor geeft mij een gevoel: van samen sterk, een viering/mis nog krachtiger maken. Verder ben ik vrijwilliger geworden in de katholieke kerk van Ruurlo, verzorg daar met anderen de mappen voor de vieringen en zorg voor de mededelingen en gebedsintenties. Ook help ik mee met de openstelling van de kerk (nu in coronatijd) in kersttijd en zondagen om tegemoet te komen aan de behoefte van medemensen om een moment van bezinning en rust te hebben in onze eigen kerk. Waar moet onze geloofsgemeenschap daar straks voor naartoe? Het hart van ons dorp gaat eruit.
Mensen die samen met mij in het koor zingen en nu al met moeite naar de repetities komen hebben straks een nog minder gevoel van erbij horen. Door onze kerk te sluiten verliezen zij hun betrokkenheid. Want in Ruurlo is dan geen katholieke kerk meer, geen gebedshuis, geen plek van rust en bezinning, geen koor, geen plek om samen de vieringen en de mis te vieren. Dat alles gaat u van ons afnemen door onze kerk te sluiten en niet meer open te stellen voor die mensen die daar troost, saamhorigheid, bezinning en een veilig gevoel vinden. Het kan niet zo zijn, dat ónze H. Willibrordkerk na 150 jaar zonder slag en stoot dicht gaat. Ik hoop dat vele mensen van onze geloofsgemeenschap zich kunnen vinden in mijn noodkreet en dit ook niet zomaar gaan laten gebeuren. Onze H. Willibrordkerk moet zeker behouden blijven voor het dorp Ruurlo en open blijven als volwaardig gebedshuis en plek om samen te zijn. Ik hoop dat u gaat nadenken over wat een sluiting gaat betekenen voor het dorp Ruurlo en de betrokkenen, gelovig of niet. En verder dat u de menselijke kant laat overheersen in de beslissing om onze kerk te gaan sluiten.
Dit kan/mag niet zomaar gebeuren.
Christina van Diesen-Waszmann,
Ruurlo