Klaver
Het Vrijheidspark is af”, zei de wethouder nadat de enorme houten uil was ingewijd. Het is niet alleen een kunstwerk, maar ook een speeluil. Het is geplaatst op een van de plekken, waar ik in mijn jeugd speelde. Hier lag die fraaie fontein, waarvoor geen plaatst meer was. Gelukkig is er een andere fontein gekomen, waar ook gespeeld kan worden.
Helemaal af is het niet, want er zijn nog wat losse verkeerseindjes. De gazons en kleurrijke bloemenborders zullen zeker de hovenier blijven bezig houden, en nog wel meer mensen. Zaterdag liep ik, nadat ik een losgewrikte steen uit mijn terras had ingewisseld voor een bloeiende ijzerhard, nog even rustig in het park. Waarbij ik regelmatig ging zitten, want dat kan er.
Terwijl ik aan de rand van het gazon voor de oude burgemeesterswoning zat, hoorde ik twee mannen praten over het grasveld. Dat deugde niet, want er stond te veel klaver in. “Dat ziet er zo toch niet uit, dat lijkt helemaal niet op een gazon. Door al dat klaver zie je het gras niet meer. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.” Zijn gesprekspartner ging nog verder. “Klaver hoort niet thuis in een gazon. Dat moet je verwijderen.”
Onmiddellijk zag ik mijn vader voor me. Lang geleden, het is nauwelijks voorstelbaar, lag op de plek van mijn wilde tuin en terras nog een groot gazon. Dat moest er altijd glad als een biljartlaken bij liggen. Toen ik wat groter werd mocht ik het wel maaien met de handgrasmachine. Maar mijn vader deed de afwerking. Ik begrijp nog steeds niet dat hij daar tijd voor had, want hij was druk met werk, familie en besturen. Toch verfijnde hij in het weekend het aanzien van het gazon.
De gazonranden werden netjes bijgeknipt met een kleine schaar. “Waarom”, vroeg ik soms, “Dat groeit toch zo weer aan.” “Het moet er netjes uitzien”, zei hij dan met enige irritatie in zijn stem. Helemaal niets begreep ik van zijn volgende handeling. Met een nagelschaartje knipte hij elk klavertje weg uit het gazon. Een madeliefje of een paardenbloem mocht een enkele keer blijven staan, maar een klavertje in het gras was gruwelijk.
Een plantenkenner was ik nog niet geworden. Anders had ik hem verteld dat klaver een nuttige plant is, die dankzij zijn wortelknolletjes stikstof uit de lucht bindt en om kan zetten in nitraat. Dat zorgt voor natuurlijke bemesting van het gazon. Ook dan had hij “onzin!” gezegd en was met zijn nagelschaar de klaver gaan verwijderen. Ik denk dat hij nu in het Vrijheidspark een hartverzakking had gekregen. Of hij was naar huis gerend om zijn nagelschaartje te halen om daarna gratis voor de gemeente al dat verfoeilijke klaver te verwijderen.