Talkshows
Geen dag gaat voorbij of er zijn talkshows op tv. Min of meer bekende Nederlanders (bn-ers) zitten om de tafel en bespreken zo ongeveer al het wereldnieuws onder leiding van een presentator. Nee, ik ga geen namen noemen van de presentatoren of van die programma’s: dat zou naar mijn mening te veel eer zijn.
De mensen die bij elkaar aan tafel zitten, of het nu ‘vaste gasten’ zijn of incidentele, hebben allemaal zo hun mening over de meest ingewikkelde politieke, sociale, maatschappelijke en religieuze onderwerpen. Nu kijk ik niet vaak naar die kwebbeluurtjes, maar het lijkt of elke mening die verkondigd wordt op feiten is gebaseerd. Men probeert elkaar met woorden te overtroeven.
Nog geen enkele keer heb ik iemand horen zeggen: Sorry ik haak af. De materie is te ingewikkeld voor mij. Ik ben geen deskundige op dit gebied en de juiste feiten heb ik niet helder voor ogen. Voor zo’n programma tel je dan niet meer mee en dan zit je er inderdaad ‘voor de show’ bij.
Maar hoe zit het met het luistervermogen van de tafelgasten? Vaak laat men elkaar niet eens uitpraten, laat staan dat er geluisterd wordt. Misschien dat een goede presentator daar haar of zijn best nog voor doet?
Zouden wij mensen niet wat meer open moet staan voor elkaar, horen wat de ander écht bezielt, in plaats van elkaar met veel woorden te bestoken? Is er dan niets anders of beters te bespreken dan de waan van de dag?
De Psalmen, het liedboek van Israël, houden het al zo’n 3000 jaar uit en verliezen niets aan actualiteit. In de 65e Psalm staat onder meer: U [God de Heer] komt de stilheid toe. En in een andere Psalm staat: ‘ik ben stil geworden, ik heb mijn ziel tot rust gebracht.’ Rust en stilte: als we ons daar éérst eens op concentreren, namelijk op wie onze God voor ons is en wat Hij van ons vraagt, dan zeggen we al gauw te veel. Dan is spreken zilver en zwijgen goud.