Hulppizza's bakken aan Oekraïense grens niet zonder horten of stoten

29 maart 2022, 12:02

Ruurloër Jurre van Bommel had ook teleur-stellende ervaringen

RUURLO - De schrijnende verhalen over vrouwen en kleine kinderen die hun land Oekraïne ontvluchten, maakten bij Ruurloër Jurre van Bommel iets los. Hij besloot dan ook in actie te komen. Alle goede bedoelingen ten spijt kwam hij meer problemen tegen dan hij had verwacht, maar uiteindelijk kon hij samen met zijn vriend Fabio Panissidi toch nog 2500 pizza's maken en uitdelen.

In eerste instantie wilde Jurre ter plekke frites gaan bakken, maar Fabio, eigenaar van restaurant Lab26 in Hengelo (Ov), had een ander idee: pizza’s. Het tweetal besloot een inzamelingsactie te houden via de facebookpagina ‘Inzamelingsactie Hippisch Oost Nederland Oekraïne’. Het woord hippisch verwijst naar de paardenwereld waarin Van Bommel werkzaam is. Samen met zijn vrouw Isabelle van Bommel-van Straaten runt hij ‘Van Bommel Sporthorses’ in Ruurlo. Isabelle is afkomstig uit Den Ham, waar Paardenfokkerij Van Straaten gevestigd is. Na een geslaagde actie, waarin een mooi bedrag en veel spullen werden opgehaald, startten ze donderdag 17 maart de vrachtwagen en reden naar Polen.

Rode Kruis
Hun eerste ervaring na aankomst in Polen was teleurstellend. “In Nederland hebben we vooraf vijf dagen rondgebeld om een ingang aldaar te krijgen. Dat bleek lastig. Zelfs het Rode Kruis wilde niet meewerken, zij hadden hun eigen programma. Uiteindelijk kon Fabio met een vrouw een afspraak in Polen regelen. Dat werd ons eerste reisdoel, daarna zouden we wel verder zien. Maar die vrouw kwam helemaal niet opdagen", vertelt Jurre. "We zijn toen op vrijdagochtend de betreffende stad rondgereden op zoek naar vluchtelingen. Ook meldden we ons daar bij het Rode Kruis, in de veronderstelling dat iedere hulp welkom is. Hun vrijwilligers stonden achter de actie, maar vreemd genoeg kregen we van hogerhand geen toestemming om onze pizza’s te gaan bakken. ‘De kinderen zouden hun vingers aan de oven kunnen branden’, was de reden die ze opgaven. We hebben toen pizza’s gebakken op een studentencampus, waar 150 vluchtelingengezinnen verbleven.”

Triest
De verhalen die ze te horen kregen, waren in- en intriest. “Gezinnen werden verscheurd door het achterblijven van de mannen die het land wilden verdedigen. De mensen wisten niet waar ze aan toe waren en wat hen nog te gebeuren stond. Op straat kwamen we zelfs een klein meisje tegen in pyjama met haar knuffelbeer onder de arm", aldus Jurre. "Ook was er bewaking voor de vluchtelingen, uit angst voor mensensmokkelaars. Zelfs de Polen leefden door desinformatie in de veronderstelling dat de Russen aan de winnende hand waren.”
Op zaterdag besloten ze naar Krakau te gaan, een zuid-Poolse stad op zo’n 250 km van de Oekraïense grens. De stad herbergt zo’n 100.000 Oekraïense vluchtelingen, een verhouding ten opzichte van de eigen bevolking van 1 op 4. Ze legden contact met de gemeente in de hoop een standplek te krijgen om hulp te verlenen. “Een man bij de gemeente stelde voor om Polen en Oekraïners samen te brengen. Eigenlijk wilden we dat niet, maar we stemden wel in. Maar vijf minuten voordat we de stad bereikten, belde de gemeente terug. De contactpersoon wilde de situatie uitbuiten ten behoeve van de eigen verkiezingscampagne. Daarmee stonden we er dus weer alleen voor, met een vrachtwagen vol met onder meer (bederfelijke) etenswaren.”

Kerkplein
Dit keer echter hadden ze meer geluk. Twee winkeliers boden aan om de spullen via hun winkels uit te delen. Daarna stelde een kerk het kerkplein ter beschikking om pizza’s te bakken. “Daar hadden we misschien wel eerder aan moeten denken. Het is eigen terrein en daar hebben noch het Rode Kruis, noch de officiële instanties wat over te zeggen. Al snel ontstond er een rij van wel 200 meter. We maakten er een feest van met pizza’s, gekochte chocola en Italiaanse muziek. In totaal hebben we die dagen zo’n 2500 pizza’s gemaakt en uitgedeeld.”

Dagcrème
Terug in Nederland overheersen twee gevoelens. Het eerste is werkelijk een verschil te hebben gemaakt met hun kleinschalige actie. “De pastoor vroeg ons zelfs om terug te komen.” Daarnaast echter rijst de vraag waar al die hulp blijft die vanuit alle landen geregeld wordt. “Wij hebben ons restgeld ter plekke geïnvesteerd in etenswaren en aanverwante producten. Sommige dames vroegen ons zelfs om dagcrème te kopen. Op zich is er voedsel genoeg, maar het komt moeilijk bij de mensen. De Rode Kruispost ligt soms kilometers van het vluchtelingenverblijf af. Dat is veel te ver voor oude mensen en kinderen. Er was geen grootschalige, overkoepelende organisatie die centraal de boel runde. Dat heeft ons misschien nog wel het meeste verbaasd.”
Inmiddels heeft het Rode Kruis contact opgenomen en aangeboden samen te werken. “We weten nog niet precies wat we gaan doen, hoewel de bereidheid tot herhaling groot is", zegt Jurre. "Misschien richten we eerst wel en stichting op, zodat we de controle over de bijdragen houden.
Meer informatie over de hulpactie en beelden uit Polen op de facebookpagina: InzamelingsactieOekraine.