Naar het Eetcafé in het Kulturhus in Beltrum
BELTRUM - Op een dinsdagochtend rond koffietijd zet ik vol verwachting mijn fiets voor het Kulturhus in Beltrum. Het is een grijze kille ochtend. Als ik binnenkom zie ik twee uitnodigend gedekte tafels staan. Dertig couverts met bord, soepkom, bestek en een onderzetter voor een glas. Wat opvalt is een menukaartje bij elk bord met een prachtige foto uit de natuur: “Menu 20 september 2022”. Later op de ochtend bekijk ik één van de kaartjes. Het menu van vandaag is tomatensoep, stamppot andijvie met saucijsjes en een toetje na. Huiselijk, gezellig, passend bij het weer en het valt ongetwijfeld bij iedereen in de smaak.
Door Mirjam van Erp
Links in het kaartje nog twee leuke spreuken: 'De herfst met nevel doortrokken, toont een winter met sneeuwvlokken.' En: 'Is de eerste week van september heet, staat er een lange winter gereed.'
“Ook gemaakt door één van ons,” vertelt een vrijwilligster. “Zij was ook actief in het eetcafé maar ze kon het staan niet meer volhouden. Ze bleef wel graag betrokken bij deze groep en nu maakt ze de menukaartjes. Ja, mooi zijn ze he?”
Dat zij graag betrokken blijft kan ik me goed voorstellen want de groep vrijwilligers die deze maaltijd één keer per maand organiseert is enthousiast, saamhorig en gezellig.
10.30 uur: Ik val met mijn neus in de boter want de vrijwilligers die hier vanaf negen uur bezig zijn hebben even koffiepauze. Drie lieve dames met hart voor dit werk. Het eetcafé bestaat inmiddels dertig jaar en men is dolblij met de vaatwasser en de warmhoud kar. “De vaatwasser kon het water niet afvoeren. Tussen de gangen door moesten we het water er uit scheppen. En als dat klaar was moest het servies van de volgende gang er in en moesten we voor de laatste gang het water er weer uitscheppen…” “Soms stroomde hij ook over en moesten we de vloer dweilen,” vult de andere vrijwilligster aan. Op mijn vraag hoe lang de vaatwasser al kuren vertoonde kijken de dames elkaar met een diepe zucht aan. “Toch al zeker een jaar of vier.”
Ik heb diep respect voor het werk dat deze groep verricht. Zes mensen telt deze club. Één kok die met pensioen is en zijn kennis en vaardigheden maandelijks inzet, en vijf dames die voorbereiden, uitserveren en opruimen. Van negen tot vier is deze groep bezig om een groep van twintig à dertig ouderen een gezonde maaltijd en vooral een gezellige middag te bezorgen. Dat dat gewaardeerd wordt blijkt wel uit het feit dat de eerste dames al even na half elf binnenkomen. Ze vinden direct aansluiting bij elkaar en de vrijwilligers brengen ze iets te drinken en maken een praatje met ze.
11.30 uur: Inmiddels is het half twaalf geworden. Vandaag wordt de maaltijdgroep bezocht door een paar dames die liedjes komen zingen en verhaaltjes komen voorlezen. Er wordt enthousiast gezongen, hier en daar wordt een traantje weggepinkt. De gasten zijn inmiddels voorzien van een drankje en de sfeer zit er helemaal in.
Om even voor twaalf vraagt één van de vrijwilligsters het woord. Er wordt verteld dat er twee nieuwe apparaten aangeschaft zijn met hulp van het gemeentelijk Naoberfonds. Een vaatwasser en een nieuwe warmhoud kar. Er wordt enthousiast geapplaudisseerd. Alle gasten krijgen vandaag vanwege dit heuglijke feit een aardige attentie: een rood-wit-blauw lint met een klompje eraan. Iedereen is blij verrast en al gauw wordt er weer een lied ingezet.
12.00 uur: Wat loopt het hier allemaal gesmeerd! Het is nu twaalf uur, de stemming is gemoedelijk en daar komt de kok met de warmhoud kar. Na het Ach Marietje, de rozen zullen bloeien wordt er even om stilte gevraagd. Handen worden gevouwen, ogen worden gesloten, een sereen ogenblik. En weer voel je de saamhorigheid.
Nu wordt het even druk in de keuken. Binnen twee minuten staan de schalen met soep op tafel. Goed gevuld met flink groente en heerlijke balletjes. Als de soep op is ga ik even tussen de gasten zitten. Harrie, Marietje en Ria vormen een clubje dat al jaren naar deze maaltijdgroep komt. De partner van Marietje is overleden en zij woont sinds afgelopen week in de Hassinkhof. De emotie zit hoog, het vertellen doet haar zichtbaar goed. “Ik heb een heerlijk bed, ik slaap zó goed! Maar het wennen… dat valt niet mee.”
Is de maaltijdgroep belangrijk voor u? “Je ziet mekaar,” zegt Harrie. “De drempel is laag, je gaat veel makkelijker hier naartoe dan naar een restaurant.” “We delen onze verhalen. Wat je mee maakt en hoe het met je gaat, en met de kinderen, wat we kijken op de televisie…”
Als de schaal andijvie met spekjes op tafel komt krijgt iedereen een saucijsje en heffen ze het glas naar mij op: “Proost, op de gezelligheid!”
13.00 uur: Ook het toetje is inmiddels op. Niemand heeft iets gemerkt van de bedrijvigheid in de keuken. De geoliede machine heeft een uur lang een top-prestatie geleverd en dat dat allemaal zo vlot is gegaan is mede te danken aan de nieuwe vaatwasser. De nieuwe warmhoudkar zal in gebruik genomen worden als de tafel klaar is die op maat gemaakt wordt waar de kar onder kan staan in de keuken.
Er worden nog een paar liedjes gezongen en wie het wil mag ook gerust nog even blijven na-tafelen. De meeste mensen zijn moe en gaan naar huis om een dutje te doen. Moe, en zeer voldaan. Van een gezonde maaltijd, een ontroerende ervaring, een gezellige middag.